Hoge golven op de zee en sporen op de ijsschotsen

Het ijs in het zuidoosten van Svalbard blijkt een peulenschil voor de Lance. Langs de kusten ligt er meestal een dunne laag zacht ijs, hier en daar zijn er stukken met grote schotsen die vanuit het noorden zijn aankomen drijven maar vooral ook veel open water. Toch ontdekken we hier en daar ijsbeersporen op het gebroken ijs, en even later ook een spoor van een volwassen dier met twee kleine sporen erbij – dappere beertjes die in het volste vertrouwen met hun moeder de wijde wereld in trekken!

Rond de zuidpunt van Spitsbergen waait het niet hard maar is er een flinke deining. Zeg maar een knap woelige zee. Mooi om dan buiten en op de brug te staan kijken naar de donkere zee en de wolken met een laag zonlicht er tussendoor. Eigenlijk is het opvallend donker voor de middernachtzon die hier nu schijnt. De volgende ochtend opstaan is echter lastiger. Nu we langs de kust langs Hornsund varen wordt het water vlakker. Nu het schip rustiger wordt en niet meer op en neer en heen en weer slingert is het juist oppassen om niet om te vallen – een flink deinend schip heeft zo haar voordelen als je er aan went, je valt tenminste niet om als ze niet meer deint want je raakt aan de constante beweging gewend!

Aangekomen in Longyearbyen; stralend weer, witte bergen, blauwe lucht. Afscheid nemen van Jon, Magnus en Benjamin van NPI. De groep heeft goed samengewerkt, de sfeer was uitstekend en we hebben veel verhalen en ideeën uitgewisseld. Vanzelfsprekend hopen we allemaal dat we de mogelijkheid zullen hebben ook de komende jaren met NPI samen te werken aan ijsbeerbescherming in Svalbard.

De balans bij het afstappen. Ruim 50 ijsberen zijn inmiddels onderzocht. Jon zijn nog een week bezig en het zouden er dus nog wel 20 meer kunnen worden. Dat is ongeveer wat Jon verwacht had en de expeditie is dus een succes. Ook de verslagen die we vanaf locatie hebben geplaatst op verschillende websites van WWF zijn goed gelezen en opgepikt door media. We zijn het echter ook wel met elkaar eens dat er dit jaar echt bijzonder weinig ijs is en dat het een zorgelijk teken is dat we tot dusverre maar twee vrouwtjes met de pasgeboren jongen hebben gezien. Het kan zijn dat ze elders zijn, in een gebied van Svalbard waar Jon nog niet geweest is. Maar het weinige zeeijs en de vrijwel ijsvrije fjorden geven niet veel aanleiding voor hoop dat het een mooi ijsberenjaar zal worden voor de ijsberen van Svalbard. De zwervers onder hen zullen misschien op Frans Josefland zijn. Erg veel is er niet bekend over de huidige ijsbeerpopulaties in Rusland. We spreken af dat we gezamenlijk gaan proberen een nauwere samenwerking tot stand te brengen tussen Noorwegen en Rusland – de ijsberen van de Barentszee lopen toch ook heen en weer tussen deze twee landen? Dus samenwerking op het gebied van onderzoek en beheer van het ijsbeerhabitat is belangrijk.

Op www.panda.org/svalbard staat de volledige route van de reis, verhalen van mijn collega’s en een serie mooie en informatieve filmpjes die Reinout gemaakt heeft!

Op http://wwf.panda.org/what_we_do/where_we_work/arctic/wildlife/polar_bear/tracker/www.panda.org / kan je een aantal van de ijsberinnen van Svalbard volgen – zullen ze deze zomer aan land blijven of weten ze het zeeijs te bereiken; zal Jon de moeders met hun jongen volgend jaar weer tegen komen als een gezonde familie groep?