Nanoq van Wahlenberg tot Hinlopen

De tocht naar Sjuøane (Zeven Eilanden) is niet op een denderend succes uitgelopen. De zuidenwind mag dan wel warm zijn, ze zat ook vol met sneeuw. Een beetje verstandig iemand gaat dan niet met een helikopter naar ijsberen zoeken. Dus een dag lang ronddobberen en wachten tot het weer opknapt. Na beraad en naar aanleiding van de weersvoorspellingen wordt besloten terug te gaan naar Wahlenbergfjord. Een stuk terug westwaarts en dan naar het zuiden de Hinlopenstraat in en dan weer oostelijk het Wahlenbergfjord in.

De volgende ochtend zijn we op de eerder bezochte plek aangeland en parkeren in het fjordijs. We verbazen ons er over dat er nergens veel zee-ijs is te vinden en ook zo weinig ijs in de fjorden ligt. De wind is gedraaid en blaast nu stevig uit het noorden. Erop uit gaan is er weer niet bij.

Op het midden van de ochtend komt er in de verte een ijsbeer uit de mist aangelopen! Ze loopt regelrecht naar een gebied waar juist veel gebroken ijs is waardoor ze af en toe niet te zien is, achter ijsblokken verdwijnt en dan weer tevoorschijn komt. Ze loopt snel en volgt een zigzaggende route. Af en toe staat ze stil en ruikt met de kop omhoog, dan ruikt ze juist weer vlak boven de sneeuw op het ijs. Zo te zien zoekt ze naar ringelrobben. Snel gaan we het voordek op, elke meter dichterbij is meegenomen, we willen allemaal niks missen en hopen dat ze dichterbij komt, naar het schip. En dan opeens loopt ze met een zeehond in haar bek achter een bultje ijs vandaan! Een eind verderop verorbert ze haar prooi. Een goede vrijdag voor haar, niet voor de zeehond. En een goede vrijdag voor ons, want dat we dit spektakel waar je alleen over leest zo live te zien krijgen is wel giga bijzonder: ijsberen moeten het ijs op om bij hun favoriete prooi, ringelrobben, te komen; ze kunnen ze onder een flink pak sneeuw ruiken en ze uit hun ademholen te pakken krijgen, etc. En daar sta je dan en je ziet het precies zo gebeuren!

In de middag wandelen we naar het karkas. Er blijkt niet veel van over te zijn. We volgen het spoor terug naar het ademhol, inderdaad vlak naast een groot stuk ijs wat enige dekking zou moeten geven. Maar dit keer dus niet, ontdekte de zeehond – de Inuit zeggen niet voor niks dat als een ijsbeer (Nanoq) jaagt je haar niet ziet aankomen tot ze vlak voor je staat.

Ik maak gebruik van de mogelijkheid om een monster te nemen van de sneeuw in het spoor. Een laboratorium heeft gevraagd dat te doen en het gesmolten water door een filter heen te pompen. Ze denken zo DNA te isoleren waarmee individuele ijsberen aan de hand van alleen hun voetsporen te identificeren zijn. En dit is de ideale testcase want Jon heeft deze berin, een vrouwtje inderdaad, een paar dagen eerder van een satellietzender voorzien en kent haar DNA profiel. Ze is in een mooie conditie, is ongeveer 25 jaar oud en heeft als identificatie nummer N23872 – een echte naam ontbreekt er nog aan bedenk ik me. Wie weet komen ze haar later nog eens tegen en ik zal vast en zeker Jon af en toe vragen waar ze zoal rondhangt de komende maanden.